ஊற்றாய் நீ…
மழைச் சாரல் துளியாய்
கோர்த்த மென்நூல்
ஓடையென நீ…
தன் தடம் தான் தேடி
தளிர் நிலம் தான் தவழ்ந்து
சிற்றாறாய் நீ…
கற்பாறை கரைந்தெடுத்து
காடெங்கும் குதித்தோடி
மலையருவியாய் நீ…
சிகரமேறி ஆர்ப்பரிக்கும்
வைரக்கீற்றாய் நிலம் வீழ்ந்து
காட்டாறாய் நீ…
சீற்றங்கொண்டு அணை
தாண்டி பள்ளம் நிறைத்து
மஹாநதியாய் நீ…
உயிரனைத்தும் தன் கரத்தால்
காத்துச் செல்லும்
வாழ்வின் ஆதாரமாய் நீ…
தன்னிகரில்லா திறங்கொண்டு
பாய்ந்து செல்லும்
ஜீவ நதியாய் நீ…
என்றென்றும் சீர்மிகு
சிறப்புடன் வாழியவே!
~நளினி சுந்தரராஜன்.